PRAWIE NIC TAK NIE MOTYWUJE JAK DOCINKI INNYCH LUDZI

Przeczytaj post, żeby dowiedzieć się czemu właściwie zamieściłam tu zdjęcie śmiejącego się dziecka

Dzisiaj będzie o typach, którzy są mistrzami w wyrażaniu nieprzychylnych opinii o wszystkich ludziach w ich bliższym i dalszym otoczeniu. O typach, którzy (zupełnie nieproszeni) komentują styl życia innych i  podśmiechują się z ich życiowych decyzji. Bo przecież nikt nie każe Manueli mówić, że Leokadia jest grubą świnią. Nikt nie prosi Aureliusza o to, aby szepnął Krzesimirowi słówko, że ten jest tumanem i o pójściu na studia może tylko pomarzyć. 

Teraz Cię chyba zszokuję. Gdy słyszę, że ktoś komuś dogaduje to najpierw jest mi przykro, ale później, po kilku miesiącach, czasem po kilku latach chce mi się śmiać. A wiesz dlaczego?

Bo wspomnieni przeze mnie bohaterowie (jak zwykle wyssani z palca) - Manuela i Aureliusz, nie wiedzą, że ich raniące słowa mogą przerodzić się w siłę motywującą.

Być może mogłaś/eś się o tym przekonać na własnej skórze. Może byłeś jedną z tych słabszych osób w klasie, której dokuczano? Ktoś Ci powiedział, że nic w życiu nie osiągniesz? Jakiś niekulturalny znajomy wypalił, że nie zgubisz tych dziesięciu kilogramów? A może błyskotliwy nauczyciel stwierdził, że jedyne do czego się nadajesz to zamiatanie podłogi? To tylko takie przykładowe ,,dogryzki", żebyś wiedział o czym myślę.

Jeżeli przeżywałeś coś na kształt powyższych sytuacji, to pewnie sam wiesz ile smutku mogą one sprawić. Bez względu na to jak silną masz osobowość, jak dużo pewności siebie, to niemiłe komentarze zawsze będą boleć. Tak już jesteśmy skonstruowani. Robi nam się przykro, kiedy ktoś spisuje nas na straty albo nie wierzy w to, że damy radę.

Ale po smutku przychodzi pozytywne wkurzenie. Chęć udowodnienia symbolicznej Manueli i Aureliuszowi, że w dupę mogą sobie wsadzić docinki i te pseudo-rady. Właśnie wtedy przychodzi ta długo ukryta motywacja i chęć do działania. I właśnie wtedy Leokadia bierze się w garść i chudnie, a Krzesimir kończy studia i dostaje wymarzoną pracę.

Po prostu czasem robimy coś (po części) po to, aby udowodnić innym, że daliśmy radę. I uważam, że nie ma w tym nic złego. Każdy znajduje w sobie siłę w taki sposób jaki jest dla niego właściwy. Niektórych motywują życiorysy ludzi sukcesu, a niektórych docinki innych. W końcu czego się nie robi, żeby tylko zobaczyć minę Manuelki czy tego przykładowego Aureliusza.

I już wiesz czemu mnie to czasem śmieszy? Bo ten typ ludzi nie wie, że ich słowa mogą przerodzić się w motywację. Cóż za cudowna ironia losu. Manuela jest głupiutka i nawet się nie spodziewała, że Leokadia może przejść prawdziwą metamorfozę. A chamskiemu Aureliuszowi jest głupio, bo zazdrości Krzesimirowi jego posady w super firmie.

PS 1. Też tak czasem masz, że gdy ktoś chce Ci sprytnie (niby ukrycie) wbić szpilę to masz ochotę mu powiedzieć : ,,Spisz to wszystko na kartce, później spłucz w publicznej toalecie i przestań podnosić mi ciśnienie"?

PS 2. A zdjęcie roześmianego chłopca to dlatego, że na końcu często śmieje się osoba, która była ofiarą docinek, a nie człowiek z ust, którego te docinki leciały.