Wyrozumiałości i ciepełka wobec siebie niech stanie się zadość

Wybaczać innym chyba już potrafimy. Albo nie. Uczymy się. Wciąż uczymy się jak darować ludziom winy i kochać ich takimi jakimi są. Więc czemu do jasnej cholery do diaska nie chcemy nauczyć się tego jak zerkać łaskawiej na siebie? No kurdebele. Przecież szczęście chyba zaczyna się od tego, że dobrze mi jest samym ze sobą. Że cieszę się z tego, że żyję właśnie w tym ciele, patrzę właśnie tymi oczami, doświadczam właśnie tymi dłońmi...

Tak zaczynając na okrętkę przyznam się, że nie sądziłam, że w trakcie przytulania przyjdą mi do głowy życiowe rozkminy, którymi będę chciała dzielić się ze światem. Otóż w zeszłym roku tuliłam* mnóstwo osób. Mnóstwo dobrych osób. I tak właśnie dociskając kogoś do siebie, oplatając go swoimi rękoma myślałam ,,Wow, jak dobrze, że jesteś. Cieszę się, że Cię mam. To piękne, że są na świecie tacy wspaniali ludzie jak Ty. Zupełnie nie rozumiem czemu czasem twierdzisz, że jesteś beznadziejny. Czemu nie potrafisz pokochać siebie tak całkowicie, prawdziwie, szczerze. Czemu bywasz dla siebie okrutny skoro jesteś tak cudowny..."

Zgaduję, że jest to też fragment Twojej codzienności

Całkiem możliwe, że w tym przytulanym zobaczyłeś siebie. Zobaczyłeś dobrego, wartościowego człowieka, który czasem za cholerę nie potrafi uwierzyć w to, że jest coś wart. Albo rozpoznałeś w nim swojego znajomego, przyjaciela, brata, kuzynkę, kogokolwiek (bo tak naprawdę tym przytulanym jest w mniejszym lub w większym stopniu każdy z nas)... I stąd wiesz, że to takie przytłaczające uczucie, gdy masz świadomość, że ta dobra duszyczka, która szczęście Ci daje, czasem tak źle o sobie myśli...

I sama po sobie wiem, że...

niekiedy jest trudno. Że nie potrafisz uwierzyć w to, że zasługujesz na to co najlepsze. Bo ciągle gdzieś tam z tyłu głowy słyszysz taki głos, że to inni są lepsi, oni to mają talenty wyjechane w kosmos, siłę przebicia i poziom przebojowości wywalony poza skalę. Ale no ejjj. Nie można tak ciągle bazować na innych. KAŻDY z nas ma w sobie COŚ takiego wspaniałego czego nie ma ten drugi. I to wystarczy. Nie musisz być perfekt pod każdym względem, bo nikt taki perfekt nie jest.

I łapaj tu fragment piosenki Zeusa pt. ,,Domek w górach", który jest idealną i pełną kwintesencją tego, co chciałam Ci przekazać.

,,Wszyscy jesteśmy piękni i wyjątkowi.

Czasami tylko zagubieni i nieświadomi

swej wartości i roli więc nie trzeba krat byśmy żyli w niewoli."

Receptą dla siebie jesteśmy

Na całe szczęście tej pladze niewystarczającej miłości wobec siebie da się zaradzić. Jeżeli dotyczy to Ciebie to chciałam Ci powiedzieć, żebyś sobie wybaczył. Wybaczył to, co było złe. My ludzie tak już mamy, że czasem narobimy w swoim życiu niezły bajzel, czasem spory syf, ale no trzeba wyciągać z tego wnioski (!), naprawiać to, co dobre nie było i sobie wybaczać, bo niewybaczanie oznacza pozbywanie się ogromnej szansy na szczęście.

Po drugie dostrzeż w sobie wszystko co piękne. Założę się, że spokojnie byłbyś w stanie zapisać całą kartkę A4 (i to drobnym maczkiem - żeby nie było!) w swoich pozytywnych cechach. Nawet jeśli teraz trudno Ci je znaleźć to jest to spowodowane tym, że albo a) słabo ich szukasz albo b) jeszcze nie dałeś szansy im się rozwinąć.
No co tu dużo mówić. Kochaj siebie i szanuj. Wybaczaj, bo popełnianie błędów jest rzeczą ludzką. Znajdź w sobie to, co najlepsze i często sobie o tym przypominaj. Bądź dla siebie po prostu dobry. Pozwól sobie na szczęście.

Doceń wreszcie to jaki jesteś. Bo jesteś wartościowy. TYLKO POZWÓL TO SOBIE ZAUWAŻYĆ. Bądź dla siebie dobry i daj sobie i innym szansę dostrzec Twój potencjał i piękno zamiast gdzieś go chować.

A jeśli to temu obok ciepełka wobec siebie brakuje to...

najnormalniej w świecie, podejdź, przytul i powiedz ,,Lubię Cię za to, że jesteś jaki jesteś.Niczego Ci nie brakuje i to jest wystarczający powód, dla którego powinieneś siebie kochać."

* tulenie największą potrzebą, koniecznością i przyjemnością w życiu

Ściskam mocno,
Madzia